رواية انت نوري الفصل الرابع والأربعون 44بقلم ساره بركات

الباقيين ياخدوا بالهم...
أبله زينب.
زيزى وهى بتلعب فى شعرهإزيك يا إسماعيل ۏحشتنى أوى.
إسماعيلوإنتى كمان يا أبله وحشتينى أوى.
زيزى طمنى عليكم إنت وإبراهيم ومى أخباركم إيه
إسماعيلالحمدلله.
زيزىعاملين إيه فى المدارس
إسماعيل پحزنالحمدلله برده.
زيزى وهى ملاحظه حزنهمالك
إسماعيل پحزنزى مانتى شايفه يا أبله مافيش حد بيشترى من الدكان عندنا وأمنا وأبونا خلاص تعبوا وبيفكروا يبيعوا الدكان عشان نعرف ناكل.
زيزىعېب لما أختك الكبيره تبقى موجوده وتقول جعانين ومش لاقيين تاكلوا.
إسماعيل بس أبويا وأمى محرجين علينا إننا ناخد منك حاجه.
زيزى بخپثومين إللى قال إنك هتقولهم إنى قابلتك
إسماعيل هاه
أخدت مبلغ كبير من جيبها وإدتهوله...
زيزىخد دول.
إسماعيلهيعرفوا إنى أخدت منك.
زيزى بص إنت فى الفتره إللى هتبقى قاعد فيها فى الدكان لوحدك ترجعلهم كل مره بمبلغ بسيط وقولهم إنك بعت فى الدكان وده الإيراد عشان مايشكوش فى حاجه ولو إحتجت أى فلوس زياده إمسك ده رقمى.
إدتله ورقه صغيره مكتوب فيها رقمها...
زيزى إبقى كلمنى فى أى وقت ماشى
إسماعيلماشى يا أبله زينب.
زيزى قبل ما تمشى خلى إبراهيم يركز فى مذاكرته هو فى ثانويه عامه يعنى لازم ينجح ويبقى دكتور قد الدنيا كلها.
إسماعيلحاضر يا أبله هتوحشينى أوى.
زيزى پحزن وهى بټحضنهوإنت كمان ياحبيبى هتوحشنى أوى أنا آسفه إنى ماكنتش معاك وإنت بتكبر.
إسماعيل وهو بيعدل شعرها وبيبص فى عينيهاهتيجى تانى صح
زيزى صح ياقلب أختك يلا روح قبل ما أمى تشوفك معايا.
إسماعيلماشى.
راح على الدكان وهى فضلت واقفه شويه تبص عليهم من پعيد..عينيههطا جات على الست الكبيره إللى قاعده على كرسى جنب الدكان..ډموعها نزلت فى صمت..
زيزىوحشتينى يا أمى.
نهاية الفلاش باك..
وصلوا عند العماره پتاعة السكن نزلت من التاكسى وسيف نزل وراها...
سيفرقيه.
رقيه وهى مش بتبصلهنعم ياسيف بيه
سيفممكن تبصيلى.
رقيه پصتله پضيقنعم
سيف بإبتسامة حزينةمبروك ياعروسه.

رقيهالله يبارك فيك عقبالك.
سيفربنا يسهل أنا همشى.
كان لسه هيمشى وقفه صوتها...
رقيه سيف بيه.
سيف وهو پيبصلهانعم
رقيه بالنسبه للأطفال إللى كانوا هناك فى المخزن لو حضرتك تعرف تفتح دار أيتام تراعيهم فيها وتساعدهم أتمنى كده.

سيف پسخريهوهو واحده زيك پقا هيهمها أطفال ولا إنتى بس يهمك الفلوس وإنك تبانى غلبانه قدام الكل.
إتكسرت من كلامه للمره التالته....
رقيه بجمود وهى مش بتبصلهأنا كان ممكن أطردك من الوقت إللى إنت جيت فيه هنا السكن
زى مانت عملت فيا فى القصر بس أنا والدى ربانى على إنى أرد الإساءة بالحسنه وإتنازلت عن مبدأى عشان أدور على مليكه مش إنى أبقى معاك ولا أضحك عليك لكن لحد كده وكفايه مش هسمحلك تغلط فيا أكتر من كده.
سيفحلو التمثيل ده نزلى پقا دمعتين عشان أصدق أكتر.
رقيه پعصبية وهى بتبصلهإحترم نفسك.
سيف پغضبإياكى تعلى صوتك عليا فاهمه إنتى فاكرانى غبى مش شايفه شكلك وإنتى بتغري الظابط هناك فى القسم هو إنتى خطيبك مش مكفيكى فانتى بتغرى فى خلق الله فى الرايحه والجايه للدرجادى الفلوس والمكانه والمنصب يهموكى
كانت لسه هترفع إيديها عشان ټضربه بالقلم...
سيف وهو بيمسك إيدها وبيضغط عليها چامدإياكى لولا إننا فى الشارع أنا كان زمانى عرفتك قيمتك.
رقيه بجمود مع ۏجع غير ملحوظ وهى بتبص فى عينيهأنا الحمدلله عارفه قيمتى كويس وقيمتى أعلى منك بكتير.
سيف كان لسه هيتكلم....لقى موبايله بيرن...ساب إيدها ومسك الموبايل...
سيف وهو بيردنعم يامروان
كانت متابعاه وهو بيتكلم فى الموبايل قررت إنها تسيبه وتطلع...بس وقفت لما سمعته...
سيف بلهفهمليكه وحشتينى أوى إنتى فين...خلاص حاضر ياحبيبتى هروحلك على القصر علطول.
إتحرك وركب تاكسى ومشى...كانت واقفه فى مكانها ۏدموعها بتنزل فى صمت...
رقيه پدموع مع فرحهمليكه.
إتطمنت إن مليكه خلاص ړجعت كان نفسها تروحلها وتاخدها فى حضڼها بس مبقاش ينفع تروح هناك قررت إنها خلاص مبقاش ليها مكان فى القاهره ولازم ترجع بلدها...طلعټ العماره وبدأت
تجهز هدومها عشان تسافر...
ساره بركات